Een nieuw jaar, het perfecte moment om te reflecteren (lees: om een beetje somber te zijn). De afgelopen paar maanden heb ik enorme veranderingen meegemaakt in mijn leven. Beslissingen waarvoor ik kwam te staan, keuzes die ik moest maken, en het oneindige getwijfel of ik wel de juiste weg heb gekozen. Rationeel denk ik van wel, en toch voel ik vooral verdriet, ongemak en eenzaamheid.
Wat is er veranderd?
Eind vorig jaar ben ik naar Amsterdam verhuisd, een stad die ik goed kende maar waar ik nog nooit had gewoond. Ik heb een nieuwe baan, waar ik nog steeds mijn weg in moet vinden. Ik ben verhuisd naar een nieuwe flat met huisgenoten die ik nog beter moet leren kennen. Onderweg afscheid genomen van een aantal vrienden (we hebben nog contact, maar FaceTime is soms ku...), en één definitief afscheid. Een groter afscheid dan ik ooit heb gekend.
Waarom is het moeilijk?
'Moeilijk' is eigenlijk niet het juiste woord: het is angstaanjagend, ongemakkelijk, eenzaam en soms zo pijnlijk. Waarom heb ik mijn oude leven achtergelaten? Waarom heb ik besloten om mijn alledaagse bestaan in de tijdspanne van een menstruatiecyclus te veranderen? Er is een eenvoudig (en geruststellend) antwoord dat ik mezelf geef, namelijk dat dit een professionele en emotionele investering is in mijn toekomstige zelf. Daarom ben ik verhuisd naar een stad waar ik dichter bij mijn familie ben, begonnen aan een baan waar ik als creatieve persoon kan groeien, in een stad waar mijn hart van jongs af aan al heeft gelegen... Maar waar komt al die pijn dan vandaan?
Wat zeggen experts hierover?
"Niets is onomkeerbaar, verandering kost tijd, het is oké om je soms ongemakkelijk te voelen..." Dit zijn dingen die ik in de afgelopen paar maanden ontelbaar veel keren heb gehoord. En ik weet dat hier ergens ook een kern van waarheid in zit. Als we groeien, moet ons brein wat mentale aanpassingen doen om deze nieuwe kijk op onszelf tegemoet te komen. Vandaar de term: Psychologische Groeipijnen.
Weet je nog als kind, als je soms pijn had aan je knieën of rug, zonder te weten waar het vandaan kwam? Dagenlang voelde je een vreemde onverklaarbare ongemakkelijkheid. En als je tegen je moeder hierover klaagde, zei ze doodnormaal: "Het zijn gewoon groeipijnen." Je ervaart fysieke ongemakken wanneer je lichaam groeit. Mentale groei kan psychologisch datzelfde ongemak veroorzaken. Een nieuwe en onbekende omgeving kan mentaal heel veel stress veroorzaken. Wanneer je vertrouwde perspectieven worden uitgedaagd door alternatieve opvattingen en ideeën, veroorzaakt dit een soort cognitieve dissonantie - onaangename spanning. - Dr. Berney, gediplomeerd psycholoog
Hoe leren we hiermee omgaan?
Schrijven, meditatie, sport… dat zijn de eenvoudige oplossingen. Maar er is uiteindelijk één ding dat daadwerkelijk de groeipijnen doet verdwijnen: tijd. Als impulsieve persoon vind ik dit een verschrikkelijk antwoord. Tijd voelt vaak eerder als de vijand. Maar op dit moment is het eigenlijk mijn vriend. Mijn beste vriend zelfs. Een geruststellende houvast.
Het beste advies dat ik ooit heb gekregen:
Advies van anderen krijgen is een moeilijke. Soms is de steun fijn, maar het advies zelf helpt bijna nooit om die pijn of dat ongemak te verminderen. Het zijn maar woorden die vaak uit hetzelfde self-help boek komen dat je zelf ook hebt gelezen. Maar af en toe hoor of lees je iets dat wel je perspectieven wel verandert. Zo kreeg ik jaren geleden, tijdens een van mijn 'Psychologische Groeipijn' periodes, wél een onwijs goed advies van iemand. Destijds dacht ik: "Wat weten zij nou eigenlijk?" Maar nu ik terugkijk, merk ik meteen zie ik hoe waardevol dit stukje wijsheid was. Het advies (of de vraag die me toen werd gesteld) luidde als volgt: "Gaan jouw huidige zorgen er over een jaar nog toe doen?"
En het antwoord is:
Nee, waarschijnlijk niet. Tegen dan zal ik nieuwe dingen hebben om me zorgen over te maken, hopelijk ook weer nieuwe groeipijnen. Als ik terugkijk naar de zorgen die ik destijds had, leek het alsof ik van een mug een olifant maakte. Dit hangt natuurlijk af van de grootte van de situatie, maar in de meeste gevallen is dit advies best relevant. Vorig jaar maakte ik me zo druk om bepaalde dingen, die nu zo... onbeduidend lijken.
Dus geef ik mezelf minstens een jaar de tijd. Om te groeien. Met tijd kun je weer met een nieuw perspectief naar de dingen kijken. Ja, het is cliché, maar dat mag het ook zijn. Uiteindelijk verdwijnt het ongemak en wordt deze onbekende omgeving mijn nieuwe comfort zone. De oude pijnen zullen weer muggen zijn en hopelijk ben ik tegen dan weer een paar centimeter gegroeid.